„Święty Ignacy ukazuje trzy grupy kupców, którzy zyskali pewną sumę i są do niej za bardzo przywiązani. Wszyscy chcieliby się uwolnić od tego nieuporządkowanego przywiązania, niebezpiecznego nawet dla zbawienia, dlatego że może ono zakłócić wybór i później doprowadzić do poważnych błędów. Pierwsza grupa ma tylko pragnienia i w rzeczywistości nie chce nic robić. Druga bardzo chce się poprawić z nieuporządkowanego przywiązania, ale nie chciałaby się pozbawiać tej sumy, nawet jeśli Bóg wymagałby tego. Jest to dyspozycja niewystarczająca do podjęcia wyboru. Trzecia grupa jest gotowa nawet oddać tę sumę, jeśli Bóg da jej w tym upodobanie i pozwoli zrozumieć, że to jest dla Jego większej chwały. (…) – Zamiast kupców możemy wyobrazić sobie…
O mój Zbawicielu, sądzę, że jestem skłonny powziąć postanowienia, których Ty chcesz, i te, które Twoje upodobania mi wskażą; te, które rozum i wiara wskażą mi jako najlepsze”.
L. Dehon, Zapiski codzienne, 29 październik 1893 roku
Przeżywając miesięczne rekolekcje ignacjańskie, o. Dehon w czwartym dniu drugiego tygodnia tych ćwiczeń duchowych odprawił rozmyślanie O trzech parach ludzi. Święty Ignacy zaleca tę medytację po to, by rekolektant nauczył się wybierać to, co lepsze i uwolnił się od nieuporządkowanych przywiązań. Ma przez to zdobyć wolność, aby w kolejnych dniach rekolekcji mógł swobodnie i bez zbędnych przeszkód dokonać wyboru i podjąć odpowiednie postanowienia.
Zdobycie przez kupców dziesięciu tysięcy dukatów, bo taką sumę podaje autor Ćwiczeń duchownych, odbyło się w sposób legalny. W innej sytuacji nie byłoby bowiem wątpliwości, jakiego należy dokonać wyboru, to znaczy należałoby zwrócić pieniądze. Kupcy zyskali tę wielką sumę pieniędzy, jak pisze św. Ignacy, „nie w sposób czysty i nie jak się należy”, czyli nie z racji miłości do Boga. Zdaniem założyciela jezuitów byli oni przywiązani do tych dóbr w sposób nieuporządkowany, które to przywiązanie stanowi ciężar i przeszkodę do zbawienia, jak z kolei podkreśla o. Dehon. Zauważamy, że kupcy chcą się pozbyć tego przywiązania, bowiem widzą, że jego intencje nie wypływają z relacji do Boga, ale z innych bardziej przyziemnych pobudek.
Zgodnie z zaleceniem świętego z Manresy – na co wskazuje powyższy cytat – Leon Dehon wyobraża sobie siebie przed Bogiem jako dokonującego tego wyboru. Opisując reakcje owych trzech kategorii ludzi, Założyciel księży sercanów zauważa, że oni wszyscy pragną zbawienia i dlatego dochodzą do tego samego wniosku. Postanawiają odrzucić nieuporządkowane przywiązanie.
Jednocześnie staje się jasne, że wyłącznie trzecia grupa kupców jest gotowa podjąć decyzję o rezygnacji z pieniędzy nie ze względu na korzyści osobiste, ale z uwagi na większą chwałę Boga. Taka zmiana nastawienia do dóbr materialnych pozwala im radować się Stwórcą i daje wolność w decydowaniu o dysponowaniu pieniędzmi zgodnie z wolą Bożą, a nie wyłącznie z własnym upodobaniem.
Wydaje się, że istotne jest spostrzeżenie, które zapisuje o. Dehon jako owoc tej medytacji. Podkreśla on, że jest skłonny podejmować decyzje, jakich oczekuje od niego sam Bóg. Zauważmy, że Leon Dehon nie stwierdza przy tym stanowczo, to znaczy nie emanuje pewnością siebie, ale pokornie uznaje, że jest skłonny do podejmowania takich decyzji, jakich oczekuje od niego Bóg. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że wola Stwórcy jest przez niego odczytywana poprzez wiarę i rozum. Współdziałając ze sobą, te dwie rzeczywistości pozwalają rozpoznać wolę Boga i podjąć właściwe decyzje, to znaczy takie, które nie kierują się wyłącznie osobistym zyskiem, ale mają na uwadze wieczność.
