Wielu z nas nosi w pamięci żywe obrazy z ostatniej pielgrzymki do Polski naszego rodaka bł. Jana Pawła II. Wśród wielu spotkań z wiernymi momentem znamiennym była uroczysta Eucharystia celebrowana na krakowskich Błoniach 18 sierpnia 2002 roku, kiedy to papież ogłosił błogosławionymi czworo Polaków: abp. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, ks. Jana Balickiego, o. Jana Beyzyma oraz s. Sancję Szymkowiak, serafitkę.
Gdy echo papieskiego przesłania, aby s. Sancja stała się patronką osób konsekrowanych, zaczyna przynosić owoce, kolejna serafitka – matka Małgorzata Łucja Szewczyk (1828-1905), założycielka zgromadzenia – ma zostać wpisana w poczet błogosławionych Kościoła katolickiego. Czy oznacza to, że tak uniwersalny duch franciszkański i potrzeba wyobraźni miłosierdzia, o której mówił bł. Jan Paweł II, są ratunkiem i szansą na przywrócenie równowagi w świecie? Czy fakt, że Matka Ubogich – tak nazywano pierwszą serafitkę – dostąpi wyniesienia na ołtarze, nie jest okazją do zastanowienia się, jak wśród codziennej bieganiny dostrzec ludzi potrzebujących? I kto dziś jest naprawdę potrzebującym? Jak żyją współcześni ubodzy? Jak wychodzić naprzeciw niezaradnym życiowo? Pytania te wymagają konkretnej i rzetelnej odpowiedzi, a kluczem do jej znalezienia jest z pewnością umiejętne odczytywanie znaków czasu.
trudna droga do powołania
To wyczulenie na znaki charakteryzowało właśnie Łucję Szewczyk, która w zakonie przyjęła imię Małgorzata. Do tego stopnia była ona otwarta na Boże działanie, że dała początek nowej wspólnocie zakonnej, która od ponad 130 lat w duchu franciszkańskim poszukuje skutecznych form pomocy potrzebującym.
Założycielka zgromadzenia sióstr serafitek wychowywała się w wyjątkowo trudnych warunkach społeczno-politycznych. Wczesna utrata obojga rodziców, życie pod zaborami, ucisk, wynarodowienie i walka z Kościołem sprawiły, że szybko dojrzała jej wiara, a nadzieję nauczyła się pokładać w Bogu i Jego opatrzności. Młodość Łucji to czas nieustannego poszukiwania woli Bożej i osobistej troski o rozwój życia wewnętrznego. Nieocenioną pomocą była dla niej formacja duchowa w III Zakonie św. Franciszka, który gromadził ludzi wokół ideałów Biedaczyny z Asyżu. Fascynacja ubóstwem i pokorą tego świętego z pewnością mobilizowała Małgorzatę Łucję Szewczyk do podejmowania odważnych i radykalnych decyzji. Dlatego wyruszyła na pielgrzymi szlak do Ziemi Świętej i Loreto, gdzie w sposób niezwykle dojrzały i odpowiedzialny podjęła decyzję o oddaniu swego życia Bogu i ubogim, cierpliwie czekając na znaki Boże związane z realizacją tego postanowienia.
wszystko w Bożych rękach
Otwartość Małgorzaty na Boże natchnienia, którym była wierna, połączyła jej życie z charyzmatycznym kierownikiem dusz – bł. o. Honoratem Koźmińskim. Kapucyn, rozeznając w Bożym świetle sytuację społeczną i postanowienia Małgorzaty, a przede wszystkim jej bezgraniczne zaufanie wobec opatrzności Bożej, zachęcał ją do służby najuboższym. Ten moment, a był to 1881 rok, przyjmujemy za datę powstania nowej rodziny zakonnej, początkowo bezhabitowej, oddanej na usługi potrzebującym. Wspólnocie tej przyświecała dojrzała postawa wiary wobec cierpienia na wzór Matki Bożej Bolesnej, trwającej pod krzyżem Syna – Odkupiciela świata.
Od tamtej pory Siostrzyczki Ubogich – tak nazywano początkowo serafitki – wpatrzone w Maryję mają osobiście oraz z podopiecznymi poszukiwać sensu w bólu, cierpieniu i samotności, widzianych przez pryzmat krzyża i zbawiennej śmierci Jezusa Chrystusa. Taka postawa pierwszej serafitki okazała się odpowiedzią na bolączki uciemiężonych i opuszczonych Polaków. Dlatego już w przeciągu kilkunastu lat matka Małgorzata objęła pomocą setki osób w sierocińcach, przytułkach, ochronkach i szpitalach.
Siłą twórczą i napędową działania Matki Ubogich było nieustanne przebywanie w obecności Bożej, która emanowała na otoczenie. Siostry i podopieczni czuli się bezpiecznie, widząc ją długimi godzinami adorującą Najświętszy Sakrament, z różańcem w dłoniach, spokojną, cierpliwą, wyrozumiałą, zawsze wrażliwą i otwartą na potrzeby każdego człowieka. To silne i autentyczne zjednoczenie z Bogiem przynosiło błogosławione owoce w sytuacjach po ludzku niemożliwych, czyli budowaniu, otwieraniu i organizowaniu miejsc opieki nad ubogimi bez jakichkolwiek zabezpieczeń materialnych.
wzór miłości miłosiernej
Dwadzieścia lat bardzo aktywnego życia matki Małgorzaty na polu charytatywnym, jej silna wiara i postawa głębokiego zaufania Bogu stały się impulsem dla rozwoju Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej, które liczy już ponad 600 sióstr posługujących w Polsce, Szwecji, Francji, USA, Włoszech, Gabonie, na Białorusi i Ukrainie. Duchowe córki, za przykładem założycielki, nie szczędzą czasu i poświęcenia, poszukując wciąż nowych form dotarcia do potrzebujących. Dlatego w ciągu ponad 130 lat istnienia serafitki objęły opieką osoby w domach pomocy, szpitalach, hospicjach, szkołach, przedszkolach, ochronkach, kuchniach dla ubogich i świetlicach socjoterapeutycznych. Każde z tych miejsc jest dla nich przestrzenią realizacji przesłania matki Małgorzaty, by nigdy nie przejść obojętnie obok potrzebujących.
Dziś życie i postawa matki Małgorzaty jest dla kolejnych pokoleń serafitek oraz dla wszystkich chrześcijan zachętą i wskazówką, jak otworzyć się na największy dar Boga – Jego miłość, która przez krzyż Chrystusa objawiła się światu jako miłość miłosierna. Przykład kandydatki na ołtarze jest również zaproszeniem, aby zauważyć obok siebie osobę opuszczoną, chorą czy zagubioną, a także przyjść z pomocą zaniedbanemu duchowo i materialnie i nie odwracać się od tych, którzy zagubili się w świecie wartości. Matka Małgorzata Łucja Szewczyk, sama będąc narzędziem miłosierdzia, zachęca innych do przyjęcia podobnej postawy.
Beatyfikacja założycielki zgromadzenia sióstr serafitek odbędzie się 9 czerwca 2013 roku w Krakowie-Łagiewnikach o godz. 10.00. Gorąco zapraszamy do wzięcia udziału w uroczystościach.
