Ewangelia ta (Mt 1,18-24 – przyp. red.) ukazuje nam całą duchową wielkość św. Józefa. Wypełniał on dobry plan życia, ale Bóg przeznaczył mu inny plan, większą misję. Święty Józef był człowiekiem, który zawsze słuchał głosu Boga, będąc głęboko wrażliwym na Jego tajemniczą wolę; był człowiekiem wsłuchanym w przesłania, jakie docierały do niego z głębi serca i z wysokości. Nie upierał się, żeby realizować nadal swój plan życia, nie pozwolił, aby uraza zatruła jego duszę, ale był gotów oddać się do dyspozycji nowiny, którą przedstawiono mu w sposób niepokojący. Tak, był to dobry człowiek. Nie żywił nienawiści i nie pozwolił, aby gniew zatruł mu duszę. Ale ileż to razy nienawiść, po prostu antypatia, złość zatruwają nam duszę! A to jest złe. Nigdy nie dopuszczajmy do tego: on jest tego przykładem. I tak oto św. Józef stał się jeszcze bardziej wolny i wielki. Akceptując siebie zgodnie z planem Pana, odnajduje w pełni siebie samego poza samym sobą. Ta jego wolność odrzucenia tego, co jest jego, posiadania własnego istnienia i pełna dyspozycyjność wewnętrzna wobec woli Boga stanowią dla nas wyzwanie i ukazują nam drogę.
(…) Czytam tu wielki napis: „Ubodzy nie mogą czekać”. Piękne słowa! I to nasuwa mi myśl, że Jezus urodził się w stajni, a nie w domu. Później musiał uciekać do Egiptu, aby ratować życie. W końcu wrócił do Nazaretu. A ja myślę dziś, także czytając ten napis, o wielu rodzinach bez domu, zarówno o tych, które nigdy go nie miały, jak i tych, które straciły go z różnych powodów. Rodzina i dom idą razem. Bardzo trudno jest rodzinie kroczyć naprzód, jeśli nie mieszka w domu. W tych dniach Bożego Narodzenia wzywam wszystkich – osoby, instytucje społeczne, władze – do zrobienia wszystkiego, co w ich mocy, aby każda rodzina mogła mieć dom.
Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański
22 XII 2013
Ciosem dla pokoju jest wszelkie zaprzeczenie godności osoby ludzkiej, a przede wszystkim niemożliwość dostatecznego wyżywienia się. Nie możemy być obojętni wobec twarzy ludzi cierpiących głód, szczególnie dzieci, jeśli pomyślimy, jak wiele żywności marnuje się co dzień w wielu częściach świata, zanurzonych w tym, co często określałem mianem „kultury odrzucenia”. Niestety przedmiotem odrzucenia jest nie tylko żywność czy zbywające dobra, lecz często same istoty ludzkie, które są odrzucane jakby były niepotrzebnymi rzeczami. Na przykład budzi przerażenie sama myśl, że są dzieci, które nigdy nie będą mogły ujrzeć światła – ofiary aborcji lub te, które są wykorzystywane jako żołnierze, gwałcone lub zabijane w konfliktach zbrojnych czy uczynione przedmiotami rynku w tej straszliwej formie nowoczesnego niewolnictwa, jakim jest handel ludźmi, będący przestępstwem przeciwko ludzkości.
Audiencja dla korpusu dyplomatycznego przy Stolicy Apostolskiej
13 I 2014
Co znaczy dzisiaj dla Kościoła, dla nas, bycie uczniami Jezusa, Baranka Bożego? Oznacza stawianie w miejsce podłości – niewinności, w miejsce siły – miłości, w miejsce pychy – pokory, w miejsce prestiżu – służby. To jest dobra praca! My, chrześcijanie, mamy to czynić: stawiać w miejsce podłości niewinność, w miejsce siły – miłość, w miejsce pychy – pokorę, w miejsce prestiżu – służbę. Bycie uczniami Baranka oznacza życie nie jak oblężona twierdza, ale jak miasto na górze, otwarte, gotowe na przyjęcie innych, solidarne. To znaczy – nie przybierać postaw zamykania się, ale proponować Ewangelię wszystkim, świadcząc własnym życiem, że naśladowanie Jezusa czyni nas bardziej wolnymi i radośniejszymi.
Rozważanie przed modlitwą Anioł Pański
19 I 2014
Niech ich przykład (mędrców ze Wschodu – przyp. red.) pomaga nam wznieść wzrok ku gwiazdom i podążać za wielkimi pragnieniami naszego serca. Niech oni nas nauczą, abyśmy nie zadowalali się życiem przeciętnym, bez szczególnego znaczenia, ale nieustannie dawali się zafascynować tym, co jest dobre, prawdziwe, piękne… Bogiem, który jest tym wszystkim w sposób zawsze większy! Niech oni nas też nauczą, abyśmy nie dali się zwieść pozorom tego, co dla świata jest wielkie, mądre, potężne. Nie możemy na tym poprzestać. Nie możemy zadowalać się pozorami, fasadowością. Trzeba iść dalej, do Betlejem, tam, gdzie w prostocie domu na peryferiach, między matką a ojcem pełnymi miłości i wiary jaśnieje Słońce, które wzeszło z Wysoka, Król wszechświata.
Homilia w czasie Eucharystii w uroczystość Objawienia Pańskiego
6 I 2014
Godność każdej osoby ludzkiej oraz dobro wspólne to kwestie, które powinny nadawać kształt całej polityce ekonomicznej, a czasem wydają się one dołączonymi z zewnątrz dodatkami, które uzupełniają program polityczny pozbawiony perspektyw i planów prawdziwego i integralnego rozwoju. Ileż słów stało się niewygodnych dla tego systemu! Naprzykrzamy się, gdy mówimy o etyce; naprzykrzamy się, gdy mówimy o światowej solidarności; naprzykrzamy się, gdy mówimy o dystrybucji dóbr; naprzykrzamy się, gdy mówimy o obronie miejsc pracy; naprzykrzamy się, gdy mówimy o godności ludzi słabych; naprzykrzamy się, gdy mówimy o Bogu domagającym się zaangażowania na rzecz sprawiedliwości. Innym razem słowa te stają się przedmiotem haniebnej, oportunistycznej manipulacji. Wygodna obojętność wobec tych kwestii pozbawia nasze życie i nasze słowa jakiegokolwiek znaczenia. Powołanie przedsiębiorcy stanowi szlachetną pracę pod warunkiem, że postawi on sobie pytania na temat głębszego sensu życia; pozwoli mu to naprawdę służyć dobru wspólnemu, dzięki podejmowanym przez niego wysiłkom pomnażania i lepszego udostępniania wszystkim dóbr tego świata.
Evangelii gaudium, 203
