Dobrze, że ksiądz przyszedł. Spotkanie 22.
W listopadowe szare dni nasze nastroje nie zawsze są dobre. Jesienna aura często wpływa niekorzystnie na nasze relacje z innymi ludźmi, ujawniając zniecierpliwienie czy rozdrażnienie we wzajemnych kontaktach. Szukamy wtedy samotności, pragnąc „świętego spokoju”. Paradoksalnie jednak bycie z innymi i dodatkowy wysiłek poświęcenia im naszego czasu może okazać się dla nas błogosławiony.
Doświadczyły tego dwie nauczycielki, które wybrały się na długi spacer, aby odreagować zawodowy stresy. Pragnęły przynajmniej w tej chwili zapomnieć o szkole, młodzieży i jej problemach. Jednak po kilkunastu minutach, jak na ironię, dołączyło do nich dwóch młodzieńców, zasypując panie lawiną pytań. Problemy, które stawiali młodzi ludzie, dotyczyły wiary, moralności i różnych aspektów życia we współczesnym świecie. W ten sposób nauczycielki zostały wciągnięte w dyskusję, na którą początkowo nie miały ochoty. Gdy po kilkudziesięciu minutach tej na pozór trudnej rozmowy pożegnały swoich rozmówców, ze zdziwieniem stwierdziły, że wcale nie są nią zmęczone. Przeciwnie, czuły się odprężone, bo intrygująca dyskusja odwróciła ich uwagę od szkolnych problemów, którymi tak mocno były zaabsorbowane. Podziękowały z wdzięcznością Bogu, który był sprawcą tego zdarzenia. Miały bowiem kolejny dowód na to, że potrafi On zatroszczyć się o człowieka w najmniej oczekiwany sposób i ubogacić go o wiele bardziej, niż sam mógłby wymyślić.
Być może w życiu każdego z nas zdarzały się podobne historie, gdy pomimo zmęczenia i fizycznych niedomagań udawało się nam coś dobrego zdziałać. Wtedy cieszyliśmy się owym dobrem, które nas samych podnosiło na duchu. Warto więc wykorzystać te pozytywne doświadczenia, by nie poddać się jesiennej melancholii i stagnacji, lecz, mobilizując wewnętrzne siły, stawać się zarazem dobrym narzędziem w Ojcowskich Rękach Boga, Który chce każdego człowieka uczynić szczęśliwym.
