Dobrze, że ksiądz przyszedł. Spotkanie 20.
Agnieszki nie widziałem przeszło dwa lata. Od tamtego czasu bardzo się zmieniła i wydoroślała. Gdy więc przypadkowo spotkałem ją w autobusie, uświadomiłem sobie, że to ona dopiero wtedy, gdy uśmiechnęła się do mnie i wypowiedziała słowa pozdrowienia.
– Agnieszko, to ty!? Co u ciebie słychać?
– Mieszkam w Krakowie i studiuję polonistykę na II roku.
Bardzo ucieszyłem się, słysząc te słowa, bo pamiętałem ją jako licealistkę, borykającą się z ogromnymi trudnościami natury psychosomatycznej.
– Jak się teraz czujesz? Czy minęły dawne problemy? – spytałem.
– Jeszcze niezupełnie, ale staram się iść do przodu. Chcę skończyć studia i coś w życiu osiągnąć. Cieszę się, że księdza dzisiaj spotkałam, bo tak wiele księdzu zawdzięczam!
– Chyba przeceniasz moją rolę w swoim życiu. Niewiele mogłem ci pomóc, bo Twoje problemy przerastały moją znajomość psychologii, a ty potrzebowałaś konkretnej terapii.
– Owszem, ale ksiądz mi poświęcił wiele czasu i serca, a to ma ogromne znaczenie dla kogoś, kto ma takie problemy, jak ja.
Gdy na dworcu w Krakowie uścisnąłem dłoń tej dziewczyny, zobaczyłem szczerą wdzięczność i radość w jej oczach. Uświadomiłem sobie, że warto być dobrym i poświęcić innym swój czas, aby wnieść w ich życie iskierkę nadziei i pomóc przetrwać trudne chwile.
Teraz, gdy rozpoczyna się wakacyjny czas wyjazdów i urlopów, zapewne spotkamy wielu ludzi. Może będą to “starzy znajomi”, których dawno już nie widzieliśmy. Może będzie to kolega ze szkolnej ławy lub współlokator sanatoryjnego pokoju. Warto zdobyć się na chwilę rozmowy z nim, okazać zainteresowanie problemami, które nosi w sobie. Być może okaże się, że spotkany człowiek zmaga się z jakimiś trudnościami i jest zmęczony życiem. I może właśnie ta rozmowa przywróci mu zagubioną radość i utracony sens, a nam pozwoli wyjść poza horyzonty własnego “Ja”, i tym samym rozwinie nasze człowieczeństwo.
