Święty Piotr – pierwszy papież… Czy jednak sam Piotr jest kimś na tyle niezwykłym, że zostaje powołany do szczególnej misji przez Chrystusa? W jaki sposób Jezus traktuje Piotra i jak sam Piotr uczy się Jezusa? Nie wystarcza tu dobra wola pierwszego z apostołów, ale nieraz musi pozostawić swój ludzki punkt widzenia, by uczyć się tego, co Boże. Poza tym, by opowiedzieć się do końca za Chrystusem, musi najpierw doświadczyć własnej słabości i nauczyć się pokory. Wspaniałe w Bożej pedagogii jest to, że nawet ze słabego człowieka potrafi On uczynić skałę, na której buduje swoje śmiałe plany zbawienia wszystkich.
w twardej szkole Jezusa
Szymon zostaje nagle oderwany od swojej ciężkiej, ale i spokojnej pracy rybaka przez Jezusa z Nazaretu. Poznaje Go dzięki swojemu bratu Andrzejowi. Już przy pierwszym spotkaniu Chrystus zmienia Szymonowi imię! Nazywa go Kefas (po aramejsku), Petros (po grecku), czyli skała! (por. J 1,42). Dotąd takie imię nawet nie istniało – Jezus wymyślił je specjalnie dla niego!
Nieco później pod Cezareą Filipową, po wspaniałej zapowiedzi, że Piotr będzie fundamentem Jezusowego Kościoła, następuje nagły zgrzyt. Gdy Chrystus zapowiada swoją mękę, Piotr bierze Go na bok i, być może nieco poufale, zaczyna czynić Mu wyrzuty, że to niemożliwe, że nigdy się tak nie stanie. Na to Jezus: „Zejdź mi z oczu, szatanie! Jesteś mi zawadą, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku” (Mt 16,23). A przecież Piotr chciał tylko uchronić Mistrza od cierpienia. Co w tym złego?
Po całej nocy bezskutecznych połowów Jezus, wbrew sztuce rybackiej, w środku dnia każe Piotrowi wypłynąć na głębię, aby raz jeszcze zarzucić sieci. Piotr podejmuje ryzyko… „Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać” (Łk 5,6). Piotr jest zdumiony do granic! Gdyby Jezus był tylko cieślą, który nie zna się na rybach, to sieci byłyby puste! Kim zatem jest? Świadomy własnej słabości wobec majestatu Jezusa prosi, aby Ten odszedł od niego.
w godzinach próby
Tuż przed Paschą Mistrz zapowiada, że niebawem, gdy przyjdą Go pojmać, wszyscy uczniowie się rozproszą. Piotr jednak zapewnia usilnie, że nawet gdyby wszyscy Go opuścili, on jest gotów oddać za Niego życie. Jezus studzi jednak zapał Piotra, przepowiadając w obecności wszystkich, że jeszcze tej nocy trzy razy się Go wyprze… Piotr nie ma już odwagi zaprzeczyć – czuje się zawstydzony, że Mistrz wątpi w jego oddanie.
Gdy po ostatniej wieczerzy uczniowie idą do Ogrójca, czują się przygnębieni. Przeczuwają, że zbliża się coś złego. Mistrz każe im czuwać i modlić się, ale sen jest silniejszy. Wyrzut Jezusa pod adresem Piotra jest bolesny: „Tak [oto] nie mogliście jednej godziny czuwać ze Mną?” (Mt 26,40).
Gdy zaraz potem przychodzi tłum z mieczami i kijami, by pojmać Jezusa, Piotr rzuca się z mieczem na przybyszów i odcina ucho słudze najwyższego kapłana. I znowu pomyłka! Nie tego oczekuje Jezus. Każe mu schować miecz, bo inaczej nie spełnią się Boże plany. Piotr jest zdesperowany. Widząc, że sytuacja jest przegrana, zostawia Mistrza i ucieka, tak jak pozostali.
Ale to jeszcze nie koniec. Aby zobaczyć, co się stanie z Jezusem, Piotr idzie na dziedziniec najwyższego kapłana. I tu dopiero odgrywa się prawdziwy dramat. Broniąc siebie – zdradza on Nauczyciela. Nie znam tego człowieka… Nie jestem Jego uczniem… Człowieku, nie wiem, co mówisz… Gdy rozlega się pianie koguta, Jezus odwraca się i spogląda w stronę Piotra. Wtedy przypomina on sobie o słowach Pana. Czuje się zdruzgotany swoją tchórzowską postawą – tak łatwo wyparł się Mistrza. Pogrąża się w gorzkim płaczu (por. Łk 22,57-62).
światła w drodze za Jezusem
Są też i wydarzenia, które wpływają na umocnienie wiary Piotra. Dokonują się one z woli samego Jezusa, co świadczy o tym, że wiąże z Piotrem wyjątkowe plany dotyczące misji przyszłego Kościoła. Takim jest chociażby przemienienie Jezusa na Taborze.
Jednym z ważniejszych wydarzeń dla Piotra jest wspomniany już dialog z Jezusem pod Cezareą Filipową. To tam na pytanie Jezusa, za kogo uczniowie Go uważają, w imieniu wszystkich odpowiada Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (Mt 16,16). Wtedy Jezus wypowiada niezwykłe błogosławieństwo pod adresem Piotra i zapowiada mu, że to on jest skałą, na której Chrystus zbuduje swój Kościół, oraz że otrzyma klucze królestwa niebieskiego (por. Mt 16,17-19). Zapewne Piotr w głębi serca cieszy się jak Maryja podczas zwiastowania, ale podobnie jak Ona nie bardzo zdaje sobie sprawę, w jaki sposób spełni się ta niezwykła zapowiedź. Wydarzenie to jest dla Kościoła potwierdzeniem pierwszeństwa Piotra i jego następców w kolegium apostolskim oraz jego wyjątkowej roli jako fundamentu jedności Kościoła.
W Ewangelii św. Łukasza znajduje się krótka scena, w której Jezus zapewnia Piotra o swojej modlitwie, aby nie ustała jego wiara wobec zakusów szatana. Piotr ma zaś umacniać pozostałych braci w wierze (por. Łk 22,31-32). Z kolei na tych słowach Jezusa Kościół opiera swoją pewność, że nauka Piotra i jego następców w dziedzinie wiary i moralności cieszy się gwarancją nieomylności, tzn. nie zawiera błędów.
Być może najważniejsza rozmowa z Piotrem odbyła się nad Jeziorem Tyberiadzkim. Zmartwychwstały Jezus trzykrotnie pyta go: „Czy miłujesz Mnie?”. A Piotr za każdym razem potwierdza swoją miłość do Niego, choć już nie jest tak pewny siebie jak dawniej. Jezus ze swej strony trzykrotnie powierza Piotrowi misję pasienia swojej owczarni, którą jest rodzący się Kościół (por. J 21,15-17).
To tylko wybrane sceny z życia św. Piotra. Widzimy w nich normalnego człowieka zmagającego się ze swymi słabościami, który jednak chce iść za Jezusem. Z mocy Chrystusa staje się pierwszym apostołem i opoką Kościoła. Jezus nie kanonizuje Piotra. Po jego męczeńskiej śmierci w Rzymie w 64 roku właściwie od razu rozpoczyna się jego kult, o czym świadczy troska o jego grób, zachowany do naszych czasów. Sam zaś Piotr „żyje” w każdym swoim następcy i nadal kieruje Kościołem oraz umacnia go w jedności.
