„Przykre doświadczenia i niepokoje. Zły duch wywołuje przeciwko naszym dziełom burzę krytyki, oskarżeń i oszczerstw. Rzeczywiste nieprawidłowości dają mu ku temu okazję”.
L. Dehon, Zapiski codzienne, 20-30 sierpnia 1893 roku.
„Zebranie kapituły generalnej i rekolekcje w Fourdrain. Wybory. Najpierw zły duch próbuje zasiać podział, potem następuje spokój…”
L. Dehon, Zapiski codzienne, 6-14 września 1893 roku.
Okres od 1880 do 1896 roku to lata „ciemne i bolesne” dla Założyciela księży sercanów i dla jego zgromadzenia. Burzę krytyki, oskarżeń i wreszcie oszczerstw, o których czytamy w pierwszym fragmencie Zapisków wywołują trzy powody: wielka dobroć o. Dehona dla dzieci i młodzieży, zazdrość księży z diecezji, w której zgromadzenie prowadziło większość dzieł, a w końcu opozycja wewnątrz zgromadzenia, zebrana wokół o. Germano Blancala – przełożonego pierwszego domu pod wezwaniem Najświętszego Serca.
Ojciec Blancal był osobą krytycznie nastawioną do ojca Założyciela i przesadnie ambitną. Było ewidentne, że chciał pozbawić o. Dehona możliwości kierowania zgromadzeniem i przełożeństwa generalnego, gdyż pragnął zająć jego miejsce. Jawnie też występował przeciwko niemu na kapitułach zgromadzenia.
Taką sytuację opisuje drugi cytat. Chodzi o trzecią kapitułę generalną, kiedy to administracja o. Dehona została skrytykowana, gdyż zdaniem ojców pokładających zbyt wielką nadzieję w ekonomii była mało rozsądna. Nie była taka dla o. Dehona, ufającego bezgranicznie Opatrzności Bożej. Niemniej krytyka i naciski biskupa diecezji Duvala sprawiły, że o. Dehon podał się do dymisji. Przed przystąpieniem do nowych wyborów zaproponowano kapitule przegłosowanie przyjęcia dymisji ojca Założyciela. Została ona odrzucona, a pracą kapituły pokierował o. Dehon. Wtedy zostali wybrani także jego dwaj asystenci: o. Rasset i właśnie o. Blancal.
Biskup diecezji postawił jednak o. Dehonowi twarde warunki. Miał on po 16-tu latach wyprowadzić się z kolegium św. Jana, zamieszkać w domu Najświętszego Serca i przekazać zarząd szkoły w ręce księdza z diecezji (który szybko doprowadził ją do ruiny). Ojciec Dehon zachował tytuł dyrektora szkoły, mimo że tam nie mieszkał, a przede wszystkim zachował odpowiedzialność finansową za tę szkołę. Utrzymał także tytuł przełożonego generalnego, ale faktyczną władzę mieli pełnić asystenci. Ojciec Blancal przejął też obwiązki kapelana sióstr Służebnic Serca Jezusowego, które towarzyszyły duchowo o. Dehonowi i wspierały go na różne sposoby, kiedy zakładał zgromadzenie.
Reakcja o. Dehona była znamienna. Wszystko przyjął w pokorze i posłuszeństwie. Milczał, a jego postawa była pełna godności. Wykazywał się zawsze delikatnością, cierpliwością i miłością. Jedyną odpowiedzią było zdziwienie z powodu złego humoru o. Blancala i stwierdzenie, że w domu, gdzie on mieszka, panuje zły duch. Nakazuje także ekonomowi zgromadzenia przekazanie pieniędzy o. Blancalowi na funkcjonowanie domu, nie pozbawiając go jednocześnie przełożeństwa.
Taka postawa skruszyła serce o. Blancala. Po latach widziano ich przechadzających się jak starzy dobrzy przyjaciele. Ojciec Dehon pisał o nim, że był wielkim misjonarzem, pozytywnie wyrażał się też o jego pismach. Opiekował się nim, kiedy był w podeszłym wieku i osobiście przewiózł go do Fayet, kiedy na skutek prześladowań zakonników we Francji o. Blancal musiał opuścić Saint-Quentin. Zmarł w ramionach o. Dehona.
W takiej postawie Założyciela księży sercanów widzimy tylko jedno – postawę prawdziwego miłosierdzia, wyrażającą się w uczynku co do duszy – krzywdy cierpliwie znosić.
