Dobrze, że ksiądz przyszedł. Spotkanie 28.
W wędrówce przez życie każdy człowiek podąża własną drogą, którą wyznaczył mu Bóg. Jednak jej kierunek jest wspólny dla wszystkich i zwrócony ku Niebu. To właśnie tam – na spotkanie z Bogiem, chce nas prowadzić Kościół katolicki. Wielu twierdzi jednak, że do Boga dojdą sami i że Kościół nie jest im do tego potrzebny. Tymczasem wspólnota wierzących, złączona z Chrystusem, jest wspaniałym oparciem dla zdążających do Nieba, a „zmysł wiary” pomaga im utrzymać właściwy kierunek.
Zapewne każdy z nas mógłby w tym miejscu odwołać się do własnych doświadczeń, gdy wspólny wysiłek ułatwił osiągnięcie czegoś, co nie byłoby możliwe w indywidualnym działaniu. Ja tego doświadczyłem w czasie jednej z górskich wycieczek. Otóż gdy wędrowaliśmy turystycznym szlakiem, w pewnym momencie na terenie leśnej wycinki drzew całkowicie znikły, skądinąd i tak słabe, oznakowania. W tej sytuacji trudno było się zorientować, w którym kierunku należy iść. Zaczęliśmy rozważać potrzebę zawrócenia, aby nie pobłądzić w nieznanej nam okolicy. W tym właśnie momencie spotkaliśmy innych turystów, którzy mieli ten sam problem. W tej sytuacji postanowiliśmy podjąć wspólne działanie. Poszliśmy w różnych kierunkach, tak jednak, aby nie tracić ze sobą kontaktu głosowego. W ten sposób odszukaliśmy dalszą drogę i szczęśliwie dotarliśmy do celu. Nietrudno sobie wyobrazić, co mogłoby się wydarzyć, gdyby każdy z nas chciał to osiągnąć na własną rękę, nie włączając się we wspólne poszukiwania.
Jakkolwiek trudne bywają turystyczne szlaki, to jeszcze trudniejsze i bardziej zagmatwane są drogi ludzkiego życia. Nic więc dziwnego, że czasem można na nich się zagubić. Czy zatem nie należałoby tych dróg przemierzać wraz z innymi? Wówczas można skorzystać z ich pomocy i taką pomocą również im służyć. Czy nie powinniśmy trzymać się Chrystusowego Kościoła, skoro w nim biją źródła Bożej łaski? Wszak wyznajemy, że ona jest człowiekowi „do zbawienia koniecznie potrzebna”.
